ریش بلند مردی با گیر کردن زیر پایش سبب مرگش گشت

آن روز دلیل مرگ مردی شد ریش

من ثانیه ها غرق دلیلش در خویش

گشتم پی پاسخ این چنین بوده ز پیش


کان ریش که بود نماد پروا   ز  خدا

چون گشت ز حد و جاه از کف به هوا

خود گشت چو تور سقف پرواز شما


حالا همگی نادمک از کرده ی خویشیم

گویند که جملگی همه باده پریشیم

دانیم هر آنچه که کِشیم مَنتَرِ ریشیم

ای آن که چشم دوخته ای بر خلیج پارس

این لقمه با شکمبه ی تو سازگار نیست

بی شک درون آب زلال آن

ماهیست پا برهنه عرب سوسمار نیست