ریش بلند مردی با گیر کردن زیر پایش سبب مرگش گشت

آن روز دلیل مرگ مردی شد ریش

من ثانیه ها غرق دلیلش در خویش

گشتم پی پاسخ این چنین بوده ز پیش


کان ریش که بود نماد پروا   ز  خدا

چون گشت ز حد و جاه از کف به هوا

خود گشت چو تور سقف پرواز شما


حالا همگی نادمک از کرده ی خویشیم

گویند که جملگی همه باده پریشیم

دانیم هر آنچه که کِشیم مَنتَرِ ریشیم

باران که شدی مپرس این خانه کیست

سقف حرم و مسجد میخانه یکیست

باران که شدی پیاله ها را مشمار

جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست

باران!تو که از پیش خدا می آیی

توضیح بده عاقل و فرزانه یکیست...

بر درگه او چونکه بیوفتند به خاک

شیر و شتر و پلنگ و پروانه یکیست

این بی خردان خویش خدا میدانند

اینجا سند و قصه و افسانه یکیست

از قدرت حق هرچه گرفتند به کار

در خلقت حق رستم و موریانه یکیست

گر درک کنی خودت خدا را بینی

درکش نکنی کعبه و بتخانه یکیست

به گورستان گذر کردم کم و بیش

بدیدم قبر ثروتمند و درویش

نه درویش بی کفن در خاک رفته

نه ثروتمند برده یک کفن بیش